تأثیر هالو پرایمینگ بذر و تنش خشکی روی ویژگی های رویشی و فیزیولوژی نهال های اقاقیا (l. robinia pseudoacacia) و ارغوان (l. cersis siliquastrum)

به منظور بررسی تأثیر پیش تیمار هالوپرایمینگ با نیترات پتاسیم بر جوانه زنی بذر دو گونه ارغوان (cercis siliquastrum l.) و اقاقیا (robinia pseudoacacia l.) در محیط ژرمیناتور ، آزمایش های جداگانه انجام شد. تیمارها شامل خیساندن بذر در آب جوش به همراه تکنیک هالوپرایمینگ با استفاده از نیترات پتاسیم در 4 سطح (100، 250، 500 و 750 میلی مولار) برای مدت آغشتگی 24، 48 و 72 ساعت (بدنبال خیساندن در آب جوش) و شاهد در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تکرار در شرایط آزمایشگاه بود. نتایج بررسی نشان دهنده ی افزایش جوانه زنی بذرهای ارغوان پیش تیمار شده با نیترات پتاسیم در تمام سطوح در مقایسه با تیمار آب جوش و شاهد بود. طوری که بیشترین درصدجوانه زنی (61 درصد) و سرعت جوانه زنی (18/1 بذر در روز) را بذرهای هالوپرایم شده با غلظت 750 میلی مولار در مدت 72 ساعت نشان دادند. در اقاقیا نیز بیشترین درصد جوانه زنی متعلق به تیمار شاهد (65 درصد) بود. در آزمایش دیگر که از بذرهای هالوپرایم شده با غلظت های مختلف (100، 250، 500 و 750 میلی مولار) و تیمار آب جوش در مدت 48 ساعت در شرایط گلخانه استفاده شد بیشترین درصد جوانه زنی برای بذر ارغوان در غلظت 100 میلی مولار (79 درصد) و برای اقاقیا در تیمار 100، 250 و آب جوش به ترتیب (80، 80 و 1/72 درصد) به دست آمد. در آزمایش های بعدی برای هر یک از گونه های فوق به دنبال کاشت بذرهای هالوپرایم شده در گلدان بزرگ ترین اندازه پارامترهای ارتفاع، قطر، طول ریشه، بیوماس اندام هوایی و زمینی، تعداد و سطح برگ در ارغوان بعد از 45 روز، متعلق به هالوپرایم 100 و 250 میلی مولار و در اقاقیا بعد از 15 روز متعلق به تیمار آب جوش، 100 و 250 میلی-مولار بود. جهت اعمال تنش خشکی بر نهال های هر گونه پس از انتخاب نهال های یکسان (یک اندازه) در هر یک از سطوح پیش تیمار برای هر دو گونه چهار دوره آبیاری 4، 8، 12 و 16 روز انتخاب و نهال ها به مدت 70 روز در حد ظرفیت زراعی آبیاری شدند. در همه پیش تیمارها با افزایش تنش خشکی اکثر فاکتورهای مورد بررسی (مورفولوژی، فیزیولوژی و بیوشیمیایی) در هر دو گونه روند نزولی داشتند. در هر دو گونه نهال هایی که بذرشان در سطوح 100 و 250 میلی مولار پتاسیم نیترات هالوپرایم شده بود اغلب فاکتورهای اندازه گیری شده در دوره های آبیاری بالاتر (12 و 16 روز) از وضعیت مناسب تری در مقایسه با سایر پیش تیمارها برخوردار بودند.